Δύο ποιήματα
Σ’ ένα παράλληλο σύμπαν οδηγούμαι
Δυο ζωές τυλιγμένες άτακτα σε μία
Συσκευασμένο δώρο με δυο κορδέλες χρώματα
Την άσπρη που γνέθει τη ζωή, την υφαίνει
Η άλικη που αιμορραγεί τα ανομολόγητα
Κάθε φορά που φέρνει το σκοτάδι
βυθίζομαι σε μονοπάτια ονειρικά
Κρατώ τότε σπαθί, αυτό με τη δίκοπη λεπίδα
Στη μια του κόψη με τα χρόνια ίνες λευκές έχει γεμίσει
Στην άλλη του, τα πάθη αναζητούν αδιάκοπα το λυτρωμό.
Και πάντα με το ξημέρωμα,
Ιδρωμένα οράματα ιχνογραφούν κορμιά
Τσακισμένα αποτυπώματα σε νυχτερινό σεντόνι
Απέλπιδα προσπάθεια για λησμονιά
Κορμιά ασάλευτα, βουβά,
ανηλεώς ερωτευμένα.
.........................................................
Κοιτάζω τις κόρες των ματιών σου
Με βλέμμα αδιάκριτο το είδωλο παραμορφώνω
Ψάχνω στα κατάβαθα να βρω ποιος είναι
Τον γνωρίζω τάχα εξ όψεως, μου είναι όμως άγνωστη μορφή
Όπως άγνωστη παραμένει
Και η αιτία αυτής της παραμόρφωσης.
Συνήθισα με τον καιρό
Να ξορκίζω εκεί που κάποτε μαρτύρησα το όνομά σου
Στα μάτια σου ανταμώνομαι
Και προσπαθώ να θυμηθώ......
Αγάπη θαρρώ την λέγανε
Και τώρα Λησμονιά.
Δ.Σ.
