ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ (Χρωμοτραύματα)

ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Θα πάψω πια να γράφω ποιήματα
έριξες το χρυσό σου δαχτυλίδι μες στη
                               θάλασσα
στην αμμουδιά με το νεκρό κρανίο
κι όλα τα βουλιαγμένα καράβια βγήκαν
                              στον αφρό
κι ο καπετάνιος ζωντανός
κι οι ναύκληροι να χαμογελάνε

είπα θα πάψω πια να γράφω ποιήματα

και στο παράθυρο του σπιτιού μου του προγονικού
ο πατέρας και η μητέρα μου
κουνάνε τα μαντήλια τους και χαιρετάνε

τα ποιήματά μου όμως δε μπόρεσαν να
                           τα διαβάσουν
έχουν ξεχάσει να διαβάζουν
λένε το κάπα άλφα και το δέλτα έψιλον
και συ μου είπες ψέμματα
στον τόπο αυτό του κόκκινου γελαστού
                              κρανίου με ξεγέλασες
γι' αυτό κι εγώ σε γέλασα
και με πιστέψατε

κατάρα με τις εφτά σκιές

πάντα θα γράφω ποιήματα


Η ΛΑΜΨΗ

- Πετάς ; τον ρώτησε αυτός που κρατούσε το μαχαίρι.
Ο άλλος σιγά - σιγά δεν πάταγε πια το χώμα, σιγά - σιγά
είχε σηκωθεί κάπου μισό μέτρο πάνω από την γη.
- Όμως - είπε ο πρώτος :
Εγώ μπορώ κι έτσι που ανεβαίνεις να στο
καρφώσω το μαχαίρι.
Και τότε με μια λάμψη ο άλλος και μ' ένα
σφύριγμα εκκωφαντικό σα σφαίρα πυροβόλου
χάθηκε, εξαφανίστηκε μέσα στο διάστημα.

Έκπληκτος κοίταζε ο απομείνας
το άχρηστο πια χέρι του.

(ποιήματα από την ποιητική συλλογή του ΜΙΛΤΟΥ ΣΑΧΤΟΥΡΗ "Χρωμοτραύματα".
                                              Εκδόσεις Γνώση - 1982)