ΚΗΡΗΘΡΕΣ - ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ

(αποσπασματικά ποιήματα από την συλλογή ΚΗΡΗΘΡΕΣ)

Τρέξε, πριν με βάλουνε
στο χώμα, ω Έρωτά μου,
να οραματισθείς βαθιά
στα μάτια τα νεκρά μου,

που θα λαχταρίζουνε
ορθάνοιχτα ακόμα
τα χρυσά σου τα μαλλιά
και τ' ασημένιο χρώμα

και δακρυών χιονόνερο
στερνό θε ν' απολύσουν,
τη θολήν εικόνα σου
ν' ακριβοκαθαρίσουν,

όχι νάν τη σβύσουνε,
γιατί άλυωτη θα μένη
στο πετράδι των ματιών διαμαντοσκαλισμένη!

................................................

- Σκιά τι μ' έκοψες το δρόμο ;
Η αχνάδα σου πάνω σου σκύβει
και μου λυγά τον μαύρον ώμο
σαν ένα σώμα από μολύβι !

- Αγάπα με. Είμαι τ' όνειρό της
το αίμα της μ' έχει κοκκινίσει
και ιδρώς από το μέτωπό της,
για μια στιγμή έχω ξεγλυστρήσει,

για νάρθω να με δεις και κρίνεις
σε με για σένα τι υποφέρει !
Και τόσα απ' τα νερά της λίμνης
φεύγω και σβύνω κάθε αστέρι

και πάω ν' ανοίξω της πετώντας
νέα μνήματα μεσ' τη(ν) ψυχή της,
ως που η αυγή λευκή φωτώντας
μαύρη με κάνει συλλογή της !

- Σε μένα - ω - μείνε ακόμα, ακόμα
και εμέ το νου να χιλιοσκάψεις
ή πάρε μου όλο μου το σώμα
μεσ' την ψυχή της να το θάψεις !

..........................................................

ΜΟΝΟ

Μόνο να στέκω απέναντί σου,
- εάν μπορώ να στέκω ορθός -
να θάβεται στην αρετή σου
νεκρός της σάρκας μου ο βυθός

κι όντας για με συ αιώνιος γρίφος,
σαν σβύνει ο ήλιος μακριά,
μεσ' στο νειοξύπνητό σου στήθος
να πέφτει μόνο μου η σκιά !

............................................................

ΓΙΑ ΠΕΙΣΜΑ

Αντί στο πόδι μου να λυώνω,
θέλω να βράζει μου η ψυχή
και με τα χείλη ν' αγκυλώνω
το πλέον σαρκικό κορμί

και τρελλαμένος να του λέγω
στης συνειδήσεως τον χαμό :
"από το πείσμα μου εγώ κλαίγω
δεν σ' αγαπάω, σ' επιθυμώ!".


.................................................................

ΤΕΛΟΣ

Τα πόδια μου αιμοστάζουν απ' το δρόμο
και ο ανασασμός πληθαίνεται στα χείλη,
γύρε να δεις τον άγριό σου νόμο !
απ' το νερό που ήπιαμε ένα δείλι
σκυμμένοι στο τρεχάμενο τ' αυλάκι
επήρα, ω Λήθη κι' έφκιασα φαρμάκι !

.....................................................................

Στ' αλύγιστά σου στήθη, οπού κανένα
μολυσμού δεν τα τόνισε τ' αγέρι,
που τα βλέπει κι ακούει ωριμασμένα
ο καθρέφτης σου μόνο και το χέρι,

της παρθενιάς τα νέφη να χωρίσω !
με δύναμη χίλιων χαλκών ασπίδων
απονήρευτος δράκος να φρουρήσω
τα μήλα τα χρυσά των Εσπερίδων !

Ω ! κι' όταν σκουλαρήκια  το Φεγγάρι
κρεμά του μοσκανανθρεμμένου θύμου
στα δέντρα κυνηγώντας κάποια Χάρη,

να σέρνουμε !..... χωρίς να σου μιλάνε
τα χείλη μου, όπου θάτρεμε η ψυχή μου,
λευκά την παρθενιά σου να φιλάνε !