NAZIM XIKMET

                        (Αποσπάσματα από την συλλογή : ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΩΝ 9-10 μ.μ.)

  30 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 1945

Είναι ωραίο να σε σκέφτομαι

                                              γεμάτος ελπίδα,

είναι σα ν' ακούω το πιο ωραίο τραγούδι απ' την πιο ωραία

               φωνή του κόσμου.

Μα εμένα η ελπίδα πια δε μου φτάνει,

εγώ δε θέλω ν' ακούω πια τραγούδια

                                                 θέλω να τραγουδήσω...................

1 ΟΧΤΩΒΡΗ 1945

Πάνω στο βουνό :

ένα σύννεφο φορτωμένο ηλιοβασίλεμα κάθεται πάνω στο βουνό.

Και σήμερα :

χωρίς εσένα, δηλαδή χωρίς το μισό κόσμο πέρασα και σήμερα.

Θ' ανοίξουν σε λίγο

κατακόκκινα :

τα νυχτολούλουδα θ' ανοίξουν σε λίγο κατακόκκινα.

Σιωπηλά φτερά, θαρραλέα, μεταφέρουν στον αγέρα

                                             το χωρισμό μας που μοιάζει μ' εξορία........

2 ΟΧΡΩΒΡΗ 1945

Ο αγέρας κυλάει και φεύγει,

ποτέ το ίδιο κλαρί κερασιάς δεν κουνιέται με τον ίδιο αγέρα.

Πουλιά κελαηδούν στο δέντρο :

                                               θέλουν σπρώξιμο ν' ανοίξουν.

Εγώ θέλω εσένα :

                           να' ναι ωραία σαν εσένα η ζωή,

                                                                     φίλη,

                                                                            κι αγαπημένη.......

Ξέρω δεν τελείωσε ακόμα

                                        της δυστυχίας η γιορτή............

Μα θα τελειώσει, δεν μπορεί..........

5 ΟΧΤΩΒΡΗ 1945

Ξέρουμε κ' οι δυο, αγαπημένη,

μας έμαθαν :

                             να πεινάμε, να κρυώνουμε,

                             να πεθαίνουμε στην κούραση

                           και να ζούμε μακριά ο ένας απ' τον άλλο.

Δε μας ανάγκασαν ακόμα να σκοτώνουμε

και δε μας σκότωσαν ακόμα.

Ξέρουμε κ' οι δυο, αγαπημένη,

μπορούμε να μάθουμε στους άλλους :

                       ν' αγωνίζονται για τους ανθρώπους

                               και κάθε μέρα λίγο πιο βαθιά

                                         λίγο πιο ωραία

                                                      ν' αγαπάνε..................

9 ΟΧΤΩΒΡΗ 1945

Χτες τη νύχτα σε είδα στ' όνειρό μου :

Είχες ακουμπήσει στα γόνατά μου.

Σήκωσες το πρόσωπο και με κοίταξες μ' εκείνα τα πελώρια

       μάτια σου,

                                              στο χρώμα της ώχρας.

Κάτι με ρωτούσες.

Τα υγρά χείλη που ανοιγοκλείνουν,

                                                          μα δεν ακούω την φωνή του.

Κάπου μες τη νύχτα ένα ρολόι χτυπάει σαν είδηση φωτεινή.

Στον αγέρα ο ψίθυρος του απέραντου, του αιώνιου.

Το τραγούδι του "Μέμο", του καναρινιού μου, στο κόκκινο κλουβί,

το τρίξιμο του σπόρου πού, σπρώχνοντας το χώμα σε οργωμένο

           χωράφι, ψηλώνει,

κι ενός πλήθους η δίκαιη και νικηφόρα κραυγή, φτάνουν στ' αυτιά μου.

Τα υγρά χείλη σου όλο ανοιγοκλείνουν

                                                           μα δεν ακούω τη φωνή σου.

Ξύπνησα βλαστημώντας.

Είχα αποκοιμηθεί πάνω στο βιβλίο.

Σκέφτομαι :

                     μήπως ήταν η δική σου φωνή εκείνες οι φωνές ;

27 ΟΧΤΩΒΡΗ 1945

Το μισό μήλο εμείς

                               τ' ΄άλλο μισό αυτός ο θεόρατος κόσμος.

Το μισό μήλο εμείς

                               τ' άλλο μισό οι άνθρωποι.

Το μισό μήλο εσύ

                                τ'  άλλο μισό εγώ

                                                         οι δυο μας...................

Ο Ναζίμ Χικμέτ αναφέρει "τα ποιήματα των 9-10 μ.μ." για πρώτη φορά σ' ένα γράμμα που γράφει στη γυναίκα του , Πιραγιέ, από τις φυλακές της Προύσας το 1945.

..........................................