Δεν έχω πια προορισμό.
Δηλαδή - προορισμό ποτέ δεν είχα. Έφτιαχνα όμως το
πρωί - κάθε πρωί
που έβαζα και με ξυπνούσε ξυπνητήρι -
τις βαλίτσες μου
(δύο : μία μικρή για τα βαριά,
μία λίγο μεγαλύτερη για ότι αγοράσω)
άλλαζα όλο προφύλαξη το συνδυασμό
στα μυστικά των ημερομηνιών, των σημαδιών
και των αιώνων,
τον αποστήθιζα έπειτα σε βιαστικό καφέ
στα όρθια πάντα, και πάντα στη κουζίνα.
Έζησα έτσι με το κάψιμο του άγουρου ξυπνήματος
στα μάτια
την ταραχή ενός ταξιδιού αναμονή
το ξανακοίταγμα - εισιτήριο, διαβατήριο, εντάξει.
Έζησα έτσι σαν χορδή, πράγμα που τελευταίως
μόνο μικρή μπορεί να' χει σημασία.
Για να συνομιλώ με τους καιρούς
των φόβων μου πάντα καλή μαθήτρια
έγινα γνώστης.
(Αυτή η ιστορία δεν ξέρω πώς τελείωσε
ούτε αν έχει τέλος τέτοια ιστορία).
Ελευθερία Σαπουντζή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου